Hunckevlietstraat

Deze straat vertrekt aan het gehucht Spermalie en slingert zich tussen de velden, voor een groot stuk langs de Lekevaart en precies op de grens tussen Sint-Pieters-Kapelle, Schore en Leke. Het lijkt niet meer dan een veredelde, geasfalteerde landweg, maar je zit er middenin de prachtige IJzerpolders en de straat scoort een dikke negen op tien qua historische symboliek. De straatnaam verwijst immers naar het gehucht Honkevliete, dat in de loop van de 13e eeuw zou uitgroeien tot Sint-Pieters-Kapelle.

Spermaliehoeve

De wijk Spermalie verwijst dan weer naar een klooster dat hier stond en rond 1241 verhuisde naar het gehucht Spermalie in Sijsele. Het is ook de naam van de gelijknamige hoeve die er zo schoon in de velden ligt. Die hoeve, met haar kenmerkende inkomstboog (gebouwd in 1920), was in de jaren zeventig de pionier van de hoevevakanties. 

Op stap met Godfried

Met Godfried Mehuys (93), voormalig bewoner van de Spermaliehoeve, trekken we naar de Hunckevlietstraat. Het hoogste gebouw dat vandaag het gehucht domineert, is de oude maalderij. Die kwam in de plaats van de Spermaliemolen, al in documenten vermeld in 1403, die bij het klooster hoorde en die in oktober 1914 door de Belgische troepen werd neergehaald zodat de Duitsers hem niet konden gebruiken als uitkijktoren. De molen werd niet meer heropgebouwd. Godfried wijst er op dat de waterloop hier een uitsprong heeft, waardoor er destijds wat meer plaats was om de paarden aan een boom vast te binden, terwijl het graan gelost werd.

Wanneer we de Hunckevlietstraat verder inrijden en de bebouwing achter ons laten, vertelt Godfried dat deze weg vroeger niet meer was dan een jaagpad langs de Lekevaart. Hij ging er draven met zijn volbloed, Rente Viagère (levensrente). Wel 60 km/u. haalden ze, want ze konden er voluit gaan, het paard wist dat zeer goed en was op deze plek bijna niet te houden.

“Hier konden ze ‘den Duits’ nog een beetje tegenhouden”

Bij het pompgemaal aangekomen, net voorbij de Zilverspeiestraat, wijst Godfried richting Kapelle. In deze scherpe bocht stond er tijdens de eerste dagen van de Eerste Wereldoorlog een Belgische mitrailleurspost van vier man verdoken opgesteld. Ze hebben een ware slachting kunnen aanrichten onder de oprukkende Duitse troepen. De baan ligt hier merkelijk hoger dan de weiden, je kon de vijand perfect zien komen. Hier, op amper 500 meter van de IJzer, konden ze de Duitsers nog pijn doen. Daarna zijn ze natuurlijk moeten plooien voor de overmacht.

Zalige rust in de polders

Een beetje verderop, iets voorbij de Sint-Godelievestraat, zie je nog restanten van het vroegere baantje langs de Lekevaart, drie uitsprongen van een ‘karrespoor’, waar nu zitbanken staan, terwijl de rechtgetrokken, geasfalteerde straat zich haast naar de Diksmuidestraat. Omdat het straatje zo mooi godverlaten is, keren we langs dezelfde weg terug, in plaats van de grote steenweg naar Kapelle, het vroegere Honckevliete, te nemen.