Les Rêves d’Henri et Emilie

Stief en Bruno interviewen zichzelf

De tentoonstelling heet ‘Les Rêves d’Henri et Emilie’. Waar komt de titel vandaan?

Stief DeSmet:

We zagen de villa, in 1922 gebouwd door het Gentse echtpaar dokter Henri en Emilie Muyshondt-Conard, als een logisch thematische beginpunt voor de expo en voor onze samenwerking als kunstenaars. Wat betekende die villa voor dat gezin, en wat betekent die villa honderd jaar later? Hoe kunnen wij daar als kunstenaars iets aan toevoegen? Bovendien kijken we beiden hopeloos nostalgisch terug naar een periode als het interbellum, toen toeristen nog in gesteven hemd in de plaats van onderlijfjes op de dijk flaneerden.

Bruno V. Roels:

We zien de villa als de verwezenlijking van een droom, de expliciete wens om aan de zee in een mooie, rustige plek te wonen. De perfecte plaats voor een gelukkig gezin.
Het idee van een paradijs is zeer belangrijk in m’n oeuvre. Het idee dat iemand zo’n exquise plek bouwt, komt voor mij zeer dicht in de buurt van ‘het vinden van het aards paradijs’. Ik zou argumenteren dat ‘de droom van Henri en Emilie’ door veel mensen gedeeld wordt. Niet iedereen kan een eigen aards paradijs bouwen natuurlijk, verre van, maar de droom is universeel.

Had deze fantastische interbellumvilla een invloed op de creatie en curatie van de werken?

Stief:

De villa zelf heeft een zeer sterke aanwezigheid. Zowel architecturaal als in haar benepen positie tussen het beton uit de jaren ’60 en ’70. Het is geen neutrale plek, en dat maakt het tegelijkertijd een cadeau én een uitdaging. Je werkt niet alleen met je eigen ideeën, maar ook met de geschiedenis, de architectuur en de 100-jaar oude geest van het gebouw. Ik wilde niet dat mijn werk volledig in de ruimte zou opgaan, maar ik wilde natuurlijk ook niet dat het er mee in conflict zou gaan. Zeker met de sculpturen, die per definitie ruimte opeisen, was het zoeken naar een zekere balans een uitdaging.

Bruno:

Mijn fotografische werken zijn verwant aan de fotografie uit het begin van de 20e eeuw. Die passen dus naadloos bij de sfeer hier in de villa. Maar de expo gaat niet alleen over schoonheid; het gaat ook over het spanningsveld tussen een droom of melancholie enerzijds en de werkelijkheid anderzijds. 

Wat zijn de overkoepelende thema’s in de tentoonstelling?

Stief:

Ik denk dat de thema’s uit onze respectievelijke oeuvres hier allemaal vertegenwoordigd zijn: de relatie tussen mens en natuur, tussen kunst en ambacht of proces, het vertellen door niet per se alles te tonen. De relatie tussen droom en realiteit is nog een belangrijk thema.

Bruno:

Ik denk dat deze expo sowieso rond dualiteiten draait: oud en nieuw, nostalgie en moderniteit, analoog en digitaal, architectuur en kunst, droom en realiteit, mijn werk en Stiefs werk… 
Het zit zelfs in de materialen die in de tentoonstelling gebruikt worden: hard versus breekbaar, keramiek versus brons, papier versus staal en beton.

Stief:

Die dualiteit zit zelfs in de ruimte: de villa dicteert hoe de kunst getoond wordt, maar de kunst zorgt voor een herinterpretatie van de ruimtes. Ik gebruikte bepaalde motieven, zoals de schelpvormige wandarmaturen in de badkamer; en materialen zoals de messing elementen in de Henry Van de Velde schouwmantel, in nieuwe, voor deze plek geconcipieerde sculpturen.
Het voelt bijna als een dans. Je kunt niet om de architectuur heen, maar je wilt ook niet dat je werk er volledig in opgaat. Het is altijd zoeken naar die balans. 

Zijn er primeurs in de tentoonstelling?

Stief:

We hebben samen aan een groot schilderij van 2 bij 3 meter gewerkt. Dat is allesbehalve evident: je geeft een deel van de creatie op aan een ander én omgekeerd. Het atelier stond gedurende het proces onder hoogspanning. Je moet rekening houden met elkaars inbreng, gevoeligheden, oeuvre én ego. Bruno en ik broedden al langer op een samenwerking, gebald in een kunstwerk. De villa gaf ons het ideale podium hiervoor. Bovendien is er een groot wederzijds respect en jarenlange vriendschap die resulteerde in een werk waar we beiden heel tevreden over zijn en integraal tot ons oeuvre rekenen.

Bruno:

Dat was voor mij de allereerste keer dat ik met een andere kunstenaar zo’n groot werk maakte. Ik vond dat een zeer interessante oefening in ‘loslaten’.  Ik toon ook voor de allereerste keer een interactieve video-installatie. De bezoekers kunnen bepaalde zaken van de video beïnvloeden door op van die ouderwetse arcadeknoppen te duwen. De video is volledig met artificiële intelligentie gemaakt; het is een soort dromerige rit door een palmboomlandschap. Alweer een voorbeeld van de botsing tussen oud en nieuw.

Stief:

Nog een primeur is dat we beide voor het eerst keramiek aan ons oeuvre toevoegen. Ik gebruik het als een - voor mij - nieuwe manier om sculpturen te maken. De klei, en het gebakken resultaat - de terracotta - voegen een tactiele laag toe. Door de specifieke natuurlijke eigenschappen die gebakken klei heeft, blijven de sculpturen heel dicht bij de natuur, de aarde, het strand. Samen met het verweerde staal en beton en het gepatineerde brons lijkt het alsof de sculpturen er altijd waren en altijd zullen zijn.

Bruno:

Ik gebruik keramiek op een vergelijkbare manier: ik maak reliëfs die hinten naar het idee dat het paradijs bestaat. Net zoals in m’n fotografie laat ik imperfecties toe, en die foutjes zijn een knipoog naar het feit dat het hier om fantasieën gaat. En keramiek is notoir breekbaar, en net zoals bij een droom is keramiek niet echt tegen de harde werkelijkheid bestand.

Is jullie werk in het algemeen een bevraging van nostalgie en moderniteit?

Bruno:

Zo voelt het voor ons in ieder geval. Door een interbellumvilla te te vullen met werken die escapisme en droomwerelden benadrukken, hoop ik dat tijd, ruimte en kunst met elkaar verweven raken, al is het maar voor even.

Stief:

Ik denk dat we ook willen laten zien dat kunst niet alleen een aanvulling hoeft te zijn. Het kan confronteren, verrijken, of zelfs de perceptie van een ruimte veranderen. Wat dat betreft is het een uitnodiging om anders te kijken – zowel naar de villa als naar onze werken. Ondertussen beschouwen we Les Zéphyrs een beetje als ons eigen buitenverblijf aan de Belgische kust.
We staken nog nét geen sigaar op in de rooksalon.

Bezoek

GRATIS te bezoeken tijdens de openingsuren van de villa

kerstvakantie – krokusvakantie - paasvakantie
maandag t.e.m. zaterdag: 9.30u - 12.30u  en 13.30u - 17u.
zon- en feestdag: 9.30u - 12.30u.

januari-februari-maart-april
zaterdag: 9.30u - 12.30u en 13.30u - 17u.
zon- en feestdagen: 9.30u - 12.30u.

Gidsbeurten

Tijdens de kerst-, krokus- en paasvakantie is er elke dinsdagvoormiddag tussen 10 en 12 u. een gids aanwezig om gratis tekst en uitleg te geven. Op andere momenten kunnen gidsbeurten (kostprijs 80 euro) gevraagd worden via cultuur@middelkerke.be
Groepen op aanvraag.

Info en contact

Cultuurdienst Middelkerke
059 31 95 53 – cultuur@middelkerke.be