Luistervinken: Inge Demoen getuigt over intense periode met borstkanker

In ‘Kanker tussen eb en vloed’ brengt Inge Demoen met kleurrijke taal en beelden een positieve getuigenis over haar intense relatie met borstkanker. Ze wil niet alleen lotgenoten  ondersteunen, maar ze pleit ook voor meer verstilling en focus op de echt belangrijke dingen in het leven. Inge staat donderdag 18 april op het gezellige Luistervinkenpodium in de bib.
 
 

Welk verhaal kom je vertellen tijdens Luistervinken?
“Zeven jaar geleden kreeg ik de diagnose die niemand wil krijgen: borstkanker. De onwezenlijke verbijstering die dan door je lijf giert is onbeschrijfelijk. Ik ben in pure vluchtmodus de auto in gestapt en beginnen rijden… tot aan de pier van Scheveningen (lacht).”

Vat je boek eens samen?
Het is een beschrijvend en inspirerend verhaal van één jaar kankerbehandeling, zodat lotgenoten weten wat ze moeten verwachten. Maar ik beschrijf ook een positief proces en mijn persoonlijke manier van ‘coping’ met de ziekte.

Wanneer besloot je om die artistieke uiting aan je ziekte te geven?
“Ik besefte snel dat ik mijn confrontatie met de ziekte van me wilde schrijven. Vooral voor mezelf, net zoals je een dagboek bijhoudt. Mijn voorliefde voor taal was de vonk. Eigenlijk is het allemaal toevallig gegaan. De foto’s die ik nam, whatsappte ik naar mijn partner en bundelde ik in een fotoboek voor mijn ouders. Het is pas toen sommige vrienden me aanspoorden om er iets meer mee te doen dat ‘Kanker tussen eb en vloed’ geboren werd.”

"Het was één van de mooiste jaren uit mijn leven"

Was je niet bevangen door angst?
Ja, maar niet zozeer door de ziekte zelf, wel door de onzekerheid. Wat gaat er gebeuren met me? Wat betekent die chemokuur voor mij? Die angst is mentaal erg zwaar, maar ik merkte dat ze afnam naarmate ik de behandeling onderging. Je begint de processen te kennen, je weet hoe dat bestralingstoestel eruitziet, je onthoudt dat een prik met dat medicijn geen pijn doet. Het zijn die concrete elementen die ik vanuit de buik vertel.

Waar zat voor jou het kantelpunt tussen angst en actie?
Dat is geen duidelijk moment, maar een voortschrijdend verloop. Naarmate ik meer leerde over de behandeling, hoe rustiger ik werd. Dat beschrijvende proces nam nog meer angst weg. Je belandt ook in een zee van tijd en je wil iets om handen hebben. Ik kreeg ook genezingsperspectief. Mijn echtgenoot – beeldend kunstenaar Rudy Meganck - kreeg dat niet toen hij kanker had. Maar ook dan kan je toch nog zoveel moois inplannen en beleven.

Op een gekke manier is die ziekte dan een soort bondgenoot geworden?
“Wel, je maakt er een bondgenoot van. Sterker nog: dat jaar was één van de schoonste van mijn leven. Waarom? Je vergeet de slechte momenten heel snel, maar je blijft de mooie momenten lang onthouden. Ik had ook de luxe dat me tijd werd gegund. Ik gaf de ziekte een plaats en kon dagelijks leuke dingen doen. Ik beschrijf ook letterlijk in het boek wat me hielp. Eén daarvan is letterlijk een project aanpakken. Ik omarmde de tijd en stelde eindelijk dat retrospectieve boek over Rudy’s artistieke loopbaan samen. Meteen ook een stuk verwerking van Rudy’s dood.”

“Trouwens, zo’n project hoeft helemaal niet creatief te zijn. Ga in de tuin werken, of ga wandelen. Zolang je maar iets omhanden hebt. Je leert dingen anders zien. Ontdek en doe er iets mee, want het brengt je ook weg van jezelf en de gedachtestroom die ziek zijn veroorzaakt. De sensaties van bezig zijn doen je ook automatisch relativeren.”

In hoeverre kunnen je vrienden iets voor je betekenen bij zo’n ziekte?
“Door vooral ‘gewoon’ te blijven doen. De plezierige dingen met vrienden moet je blijven doen. Je bent misschien wel ziek, maar dat betekent niet dat je je ziek voelt. Dus betutteling en een overdaad aan medelijden brengen je volgens mij nog meer in de put. Denk misschien eerst na hoe open je zelf over je ziekte wil zijn. Met wie wil je dat delen? Maar dat is een puur individuele overweging. Ikzelf was daar erg discreet over.”

Welke boodschap zit er in jouw verhaal voor mensen die niet geconfronteerd werden met kanker of zo’n tegenslag?
“Eerst en vooral dat ze hopelijk niet ziek worden! Maar zo’n tegenslag is wel louterend. Het doet je inzien wat écht belangrijk is. Waar haal jij waarde uit? Het dwingt je om je referentiekader weer juist te zetten.”
“Ik vond mezelf ook opnieuw uit. Je uiterlijk verandert, dus ik begon dat om te buigen in iets positiefs. Ik droeg vroeger nooit oorbellen, maar ik vond ze eigenlijk wel goed passen bij mijn hoofdband. Zulke kleine dingetjes brengen niet alleen verstrooiing, maar ook eigenwaarde.”

Merk je dat je zelf veranderd bent?
“Ja absoluut. Ik maak me nu veel minder druk. Ik ben gelukkig genezen, maar door de belevenissen en opvolging blijf je wel met de voetjes op de grond. Dat is best gezond vind ik. Je hervalt veel trager in je vroegere modus.”

Wat mogen de bezoekers van Luistervinken verwachten?
“Een positief verhaal. Herkenbaarheid voor diegenen die het ook meemaken. Hoe je uit zo’n dal klautert en hoe het komt dat de ziekte leidde tot één van de mooiste jaren uit mijn leven.”